ولادت حضرت ابوالفضل (علیه السلام)

امشب مدینه از شعف اعلان سقائی کند
تا تشنگان عشق را سر مست و شیدایی کند

گسترده رنگین سفره ای زیبا رویایی کند
کز میهمان خویشتن نیکو پذیرایی کند

بر گو به ساقی پر زمی جام طهورائی کند
تا شمع جمع عاشقان یار تماشایی کند

کز هاتف غیبم ندا از حی سرمد آمده
عباس بهر یاری دین محمد آمده

امشب علی گلبوسه بر چشمان مستش می زند
گلبوسه ها بر سینه و بازو دستش می زند

فریاد شوق از غیرت یکتا پرستش می زند
لبخند بر ام البنین از ناز شصتش می زند

مهر شکست دشمنان با بند و بستش می زند
آتش به هستی ددان خالق ز هستش می زند

کز هاتف غیبم ندا از حی سرمد آمده
عباس بهر یاری دین محمد آمده

ساقی بیا ساقی بیا بگشا در خمخانه را
از بهر رفع تشنگی پر کن ز می پیمانه را

از بند غم آزاد کن این عاشق دیوانه را
دیوانه کن دیوانه کن هر عاقل فرزانه را

از قول می خواران بگو آن دلبر جانانه را
از بهر جانبازی دگر رخصت بده پروانه را

کز هاتف غیبم ندا از حی سرمد آمده
عباس بهر یاری دین محمد آمده


مرحوم ژولیده نیشابوری

اشعارحضرت عباس علیه السلام

عمدار رشید:

زمین علقمه دریای خون شد     تن بی دست سقّا واژگون شد

عزیز فاطمه با قلب خسته     سر نعش علمدارش نشسته

به دامن گه نهد آن جسم صد چاک     گهی خون از دو چشمش می کند پاک

گهی گویدکه ای ماه مدینه     چه گویم آب اگر خواهد سکینه

زجا برخیز ای سَروِ روانم     علمدار رشید و قهرمانم

به خیمه دخترم چشم انتظار است     به حال مرگ طفل شیر خوار است

شکسته از غمت پشت حسین است     پریشان گیسوان زینبین است

به بالینت برادر:

چرا ای غرق خون ازخاک صحرا بر نمی خیزی     حسین آمد به بالینت تو ازجا بر نمی خیزی

عدو از چار سو آهنگ یَغمای حرم دارد     چرا آخر برای دفع اعدا بر نمی خیزی

منم تنها و، تن ها ی عزیزانم بخون غلطان     چرا بر یاری فرزند زهرا بر نمی خیزی

چسان نعش تو بردارم، چسان رو در حرم آرم     نه قوّت در کمر دارم، ابالفضل ای علمدارم

شدی آسوده از دنیا، رَوی در جنّت المأوی     به نزد مادرم زهرا، ابالفضل ای علمدارم

بگو با مادرم زهرا، حسینت یکّه و تنها     میان لشکر اعدا، ابالفضل ای علمدارم

نور قمر:

ای گل سرخ گلستان ولا عباس     از تو بگرفته جهان امشب صفا عباس

با صفا عالم شد ز بوی تو     گشته روشن از نور روی تو

ای گل گلزار زهرا یا ابوفاضل     یا ابوفاضل یا ابوفاضل

ای که زهرا و علی را نور عینی تو     یاور و یار و علمدار حسینی تو

از ازل دلها گشته پا بستت    زد علی امروز بوسه بر دستت

از تن افتد چونکه فردا یا ابوفاضل    یا ابوفاضل یا ابوفاضل

ای که عشق و معرفت از تو ادب دارد    روز عاشورا حسین نامت به لب دارد

گر نبود آنجا مادرت عباس  فاطمه آمد در برت عباس

چون فتادی روی صحرا یا ابوفاضل     یا ابوفاضل یا ابوفاضل

آئینه ایثار:

ای که آئینه ی ایثار توئی     به همه سید و سالار توئی

در ره عشق وفادار توئی     یاور عترت اطهار توئی

دل ما آینه دار غم توست     این عزا خانه پر از ماتم توست

علقمه چشمه ی اسرار تو بود     علقمه عاشق دیدار تو بود

علقمه شاهد پیکار تو بود     علقمه ساحل ایثار تو بود

تو کفن پوش گل فاطمه ای     تو شهید چمن علقمه ای

ای به راه شرف و عشق امین     وی که زنده شده از سعی تو دین

لاله از داغ تو شد خاک نشین     ز روی زین که فتادی به زمین

بانگ جانسوز تو بر خیمه رسید     دل سالار شهیدان لرزید

خون ز چشمان تو بیرون می ریخت     تیر برحالت تو خون می ریخت

جان به قربان تو و آئینت     که حسینی ست مرام و دینت

به تو و آن بدن خونینت     فاطمه آمده بر بالینت

غربت گلها:

باغ گل در شراره می سوزد     دل گلها هماره می سوزد

فصل قحطی آب شد، گلزار    از عطش در شراره می سوزد

غنچه ی تشنه ی گل توحید     در دل گاهواره می سوزد

از عطش هر گلی که می بینم    با دل پاره پاره می سوزد

آمدی باغبان چه شد گل یاس     اَبَتا اَینَ عَمّیَ العَبّاس

من که ماه مدینه ام بابا     دختر تو سکینه ام بابا

پُرشده از غم و مصیبت و رنج    دل خالی ز کینه ام بابا

بین دریای پُر زموج عطش     بشکسته سفینه ام بابا

به تسلاّی قلب خسته ی من     ای صفابخش سینه ام بابا

آمدی باغبان چه شد گل یاس     اَبَتا اَینَ عَمّیَ العَبّاس

از چه بابا دو چشم تر داری     چه شده دست بر کمر داری

رنگ لاله گرفته رخسارت     باز داغی تو بر جگر داری

آتش غم چه کرده با دل تو     که دل و جان شعله ور داری

ما ز حال تو بی خبر هستیم     تو که از حال ما خبر داری

آمدی باغبان چه شد گل یاس     اَبَتا اَینَ عَمّیَ العَبّاس

این غمی کز عطش به جا مانده     در دل کودکان ما مانده

بسکه ناله زده ز دل اصغر     رفته از تاب و بی صدا مانده

باغ در آتش عطش سوزد    ساقی تشنگان کجا مانده

روی رخساره ی تو همره اشک     گردی از ماتم و عزا مانده

آمدی باغبان چه شد گل یاس     اَبَتا اَینَ عَمّیَ العَبّاس

هیچ دانی که ما چها کردیم     تشنگی را همه رها کردیم

تا عمو سوی خیمه بر گردد    از دل و جان خود دعا کردیم

تا گزندی بجان او نرسد     بخدا ما خدا خدا کردیم

غنچه های توایم و با امّید     رو بسویت ز خیمه ها کردیم

آمدی باغبان چه شد گل یاس     اَبَتا اَینَ عَمّیَ العَبّاس

بابا زمیدان آمدی رنگت پریده     با دخترت برگو چرا قدّت خمیده

انا الیه راجعون داری تو بر لب     جانم ز مظلومی تو افتاده در تب

برجسم ما از تشنگی تابی نمانده    دیگر برای تشنگان آبی نمانده

گر من عمویم را در این صحرا بجویم    حاشا که با او از عطش حرفی بگویم

سوگند بر اشکت که شد از دیده جاری     با من نگو ای دخترم عمو نداری

درخون طپیده:

ای گل در خون طپیده    پشتم از داغت خمیده

یا ابوفاضل یا ابوفاضل     یا ابوفاضل یا ابوفاضل

شد بلند از سینه ناله    علقمه شد باغ لاله

تا صدایت را شنیدم    سوی تو با سر دویدم

در برت ای نور دیده    مادرم زهرا رسیده

از دل این دشت وصحرا    می رسد آوای زهرا

شد فلک تیره ز آهت    مانده بر خیمه نگاهت

 روی خاک افتاده ای تو    تشنه لب جان داده ای تو

نگاه آخر:

بیا حالم دگرگون شد برادر     ز هجران تو محزون شد برادر

ز تیری که عدو بر چشم من زد    ببین رویم پُر از خون شد برادر

ز هجران تو غمگینم    بیا یکدم به بالینم

برادر جــــــــــان     برادر جــــــــــان

کجایی تا ببینی بی قرارم     بیا دستی دگر بر تن ندارم

به پهلوی شکسته با قد خم     ز جنت فاطمه آمد کنارم

کنون چشمان تر دارد     به حال من نظر دارد

برادر جــــــــــان     برادر جــــــــــان

ز طفلانت کنون شرمنده ام من     ز خجلت سر به زیر افکنده ام من

به سوی خیمه ی طفلان عطشان      مبر جسم مرا تا زنده ام من

من از این غم پریشانم      ببین سر در گریبانم

ز دریا من نخوردم آب     به جان تو که عطشانم

برادر جــــــــــان     برادر جــــــــــان

خاک درگاه تو هستم، نظری کن سوی من 

                                               فارغم کن زبلا و زغم و رنج و محن

لقبت ماه بنی هاشم، و نامت عباس           

                                            متوسل به تو هرپیروجوان، کودک وزن

هرگرفتاربلایی که بگوید عباس      

                                             بدهی حاجت او، دوست بُوَد یادشمن

تشنه رفتی به سوی شط وشدی تشنه برون 

                                          به خلوص وبه وفای تو هزاران احسن

من کجا قابل مداحی درگاه تو اَم       

                                          افتخاری است فراوان که خدا داده به من

آسمان محتاج مهتاب است وبس      تشنه لب را حاجت آب است وبس

چون شب تار مدینه مه نداشت        ماه رویی، پای درعالم گذاشت

آمده تاعالم آرایی کند                    تاکه هستی هست سقایی کند

ساقی کوثر ببوسد دست او              جمع گلها دائما سرمست او

مادرش ام البنین را تاب رفت            برلب مولا سخن از آب رفت

گفت با او ماجرای کربلا  

               قصه ی سقای دشت نینوا

زان به بعد ازدیده اشکش ریخته         تاسرشکش را به شیر آمیخته

گاه بوسد دست آن نور دو عین          گاه می گرداندش دورِ حسین

توبرای اوعلمداری کنی                    جان دهی تابهراوکاری کنی

آمد استقبال سقا علقمه                     مادرش ام البنین؟ نه، فاطمه

ای که خاک قدمت سُرمه ی چشم تر من     کن خلاص ازغم هجرت دل غم پرور من

پدرت ازنجف آمد توهم ازخیمه بیا      قدمی رنجه نما پای بنه برسرمن

مشک پاره بده زینب که مدینه ببرد       تاشود با خبر ازخجلت من مادرمن

هوسم بود که آید به سرم اُمّ بنین          مادرت فاطمه آمد عوض مادرمن

هرکجا پای گذاری به زمین می بینی       قسمتی از بدن وازسر وازپیکرمن

روزی که عباس به دنیا آمد ام البنین مادرش بسیار خوشحال شد اما وقتی قنداقه نوزاد را در آغوش علی گذاشت حضرت دستها ی کوچک عباس را ازقنداقه بیرون آورد وبا دیدنش اشک ریخت ...مادرعباس بانگرانی سؤال نمود آیا دست فرزندم عیبی دارد؟ فرمود هیچ عیبی ندارد؛ بلکه این دستها بهترین دستهاست. اما این دستها .......ازبدن جدا می شود.

میرابطال عرب سقای شاه بحر وبر    

                                              زاده ی شیر خدا سردار دشت پُرشرر

روز عاشورا چو دیده شاه دین را بی معین

                                        جمله یاران وجوانان سرنگون ازصدر زین

دید یک سو ازعطش غش کرده اطفال حزین    

                                            رخصتم دِهْ ازکرم تاجان خود سازم فدا

بالب تشنه برون شد ازشط آن شمع هُدا         

                                                  تارساند آب را برکودکان خیمهگاه

کوفیان بی حیا بستند راهش ازجفا             

                                               ازسنان وتیر کردند جسمش آماج بلا

چون دودستش‌شدجدا پشت‌حسین ازهم شکست    

                                         قلب زار زینب وکلثوم ازاین‌ماتم شکست

تیربیداد ستم برمَشک آن سرور رسید     

                                       مَشک آبش ریخت بلکه عمرشه آخر رسید

آه از آن گرز لعین برفرق آن سرور رسید

                                           زان عمود، مغزسرش بر دامن انور رسید

 بر زمین افتاد گفت ای زاده ی خیرالبشر

                                       گرقبولم از کرم مولاکند این دست وسر

مشک خالی:

چشمم ازآب پر و، مشک من از آب تهی است   جگرم غرقه به خون و، تنم از تاب تهی است

گفتم از اشک کنم آتش دل را خاموش   پر زخوناب بود چشم من از آب تهی است

به روی اسب قیامم به روی خاک سجودم   این نماز ره عشق است ز آداب تهی است

مشک هم اشک به بی دستی من می ریزد   بی سبب نیست اگر مشک من از آب تهی است

پرکرد مشک وپس کفی از آب برگرفت    

                                   می خواست تا که نوشد از آن آب خوش گوار

آمد به یادش ازجگر تشنه ی حسین    

                                 چون اشک خویش ریخت زکف آب وشد سوار

شدبالبان تشنه از آب روان برون              

                                       دل پر زجوش ومشک به دوش آن بزرگوار

گفت شاها قلب من گردیده تنگ       شیشه ی صبرم همی آمد به سنگ

من مگر آن میر والا نیستم؟              مر حرم را یار وسقّا نیستم؟

دست و بازو بهر دفع دشمن است      زو نیاید کار، باری برتن است

یا بباید کرد دفع اشقیا                    یاکه دشمن سازد ازپیکرجدا

گرنخواهی اذن میدانم دهی             ازچه رو همراه خود آورده ای

خسرو بطحا چو بشنید این خطاب     لعل لب بگشاد ازبهرجواب

گفت جانا مرعلمدارمنی                  منشی وسقا وسالارمنی

آتش هجرت مزن برجان من             کی توانم دید آن رخشان بدن

دل ندارم تاکه بینم بی سرت             درعزایت سینه کوبان خواهرت

چون نهنگی راند مرکب سوی آب     مرغ روحش ازعطش بودی کباب

پُرنموده مَشک از آب زلال              برفکنده دوش هم شکل هلال

چون سکندر تشنه ی آب حیات      بالب عطشان برون شد از فرات

مقصد سقا به مشک وآب بود          چون که آب اندر حرم نایاب بود

همچوتیری جمله صف هارا شکافت  اندکی برسوی نخله راه یافت

ظالمی درپشت نخله آرمید              راند تیغ ودست اَیْمَنْ را برید

ظالمی دیگر شدی اندر کمین           دست چپ راهم فکنده بر زمین

ناگهان تیری به مشک آب خورد       در حقیقت بردل بی تاب خورد

چون نگه فرمود پور بوتراب            آب را می ریخت بر روی تراب

دست شست ازجان وشد قطع امید     بانگ اَدْرِکْ یا اخا از دل کشید

چشم حق بین رانشان تیر ساخت       تن مکان نیزه وشمشیر ساخت

فرق سر را جای داده برعمود            لب پُر ازذکر خداوند ودود

ناله ی عباس گوش شه رسید            صبر ازدل هوش او ازسر پرید

بهر امداد برادر گشت راست              نینوا ازنو نوای تازه خاست

ذوالجناح شاه گرم تُرک تاز                ناگهانی از دویدن ماند باز

خسرو دین پیش رویش بنگرید           دست بی پیکر به روی خاک دید

خم شد ودست برادر برگرفت            بانگ واعباس شه ازسرگرفت

گه به سینه گاه چشم وسرنهاد            گاه بوسید وچو جان در برنهاد

اندک اندک بر برادر راه یافت             در زمین آن پیکر چون ماه یافت

ای برادر ای عزیز نوثمر                    برشکستی مر مرا آخرکمر

چشم بگشا بر من ای نور دو عین        ای برادر من حسینم من حسین

کنار نهرعلقمه زمزمه آید                 صدای آه وناله فاطمه آید

این پیکر بی دست وسر یارحسین است   سقا وسردار وعلمدارحسین است

این پاره پاره تن که بر روی زمین است فرزند خوش آوازه ی ام البنین است

امید زینب ای خدا درخون طپیده        ازچشم زهرا بی تحمّل خون چکیده

زمزمه وهم خوانی:    ای باوفا عباس   مشکل گشاعباس

زمزمه وهم خوانی:    ساقی کودکان   داده لب تشنه جان

زعلقمه رسد ندا           ابالفضل ابالفضل

فاطمه می زند صدا        ابالفضل ابالفضل

تو برحسین برادری        ابالفضل ابالفضل

برتشنگان آب آوری       ابالفضل ابالفضل

سکینه بادو چشم تر       ابالفضل ابالفضل

خاک عزاکند به سر        ابالفضل ابالفضل

زهرا کند پسرپسر          ابالفضل ابالفضل

شکسته ازحسین کمر      ابالفضل ابالفضل

دوگروهی: ای اهل حرم میر وعلمدار نیامد(2) علمدار نیامد(2)     

             سقای حسین سید وسالار نیامد(2)  علمدار نیامد(2) 

             منم گدای عباس                    جانم فدای عباس

            عباس علمدار حسین              میر وسپه دار حسین   

به میدان چونکه میرفت آن جوان، آهسته آهسته

                                زجسم شه بُرون میرفت جان، آهسته آهسته

چنان هجران او برقلب ثارالله گران آمد

                                 که پشت شاه خم شد چون کمان، آهسته آهسته

حسین آن شمع خلوتگاه اسرار خداوندی

                                       تبسّم برلب واشکش روان، آهسته آهسته

جوانان جمله رفتند وسپس شد نوبت عبّاس    

                                          حریم عشق شد بی پاسبان، آهسته آهسته

زنخلستان ساحل چونکه سوی خیمه می آمد   

                                         عدو شد سدّ راه آن جوان، آهسته آهسته

چوتیر سَنْگدِلْ دشمن برآن مشکِ پرآب آمد   

                                          دگر شد نا امید آن قهرمان، آهسته آهسته

خدایا کاش قلبم پاره می شد          ولی مشکم حرم را چاره می شد

نه دستی هست تا دشمن برانم         نه آبی تاسوی خیمه رسانم

علم افتاده یک سو مشک یک سو      بدامن خون با اشک یک سو

چه شد قد رسای تو:

چو شد عباس نام آور، شهید خالق اکبر

ببالینش حسین گفتا، برادرجان برادرجان

تو رستی ازغم دنیا، شدم من بی کس وتنها

درین دشت پر ازغوغا، برادرجان برادرجان

چوکردم از وطن دوری، دلم خون است زمهجوری

تو بودی نجم دلجوئی، برادرجان برادرجان

حسین شد اندرین صحرا، ز داغت بی کس وتنها

اسیر لشکر اعدا، برادرجان برادرجان

چه شد قدّ رسای تو، کجا شد دستهای تو

فتاد ازکف لوای تو، برادرجان برادرجان

سکینه گرخبر گردد، زمرگت زار می گرید

دلش از غصّه خون گردد، برادرجان برادرجان

شکستی پشتم از رفتن، ربودی قوّتم ازتن

غریبم من درین دشمن، برادرجان برادرجان

پس ازتو ای علمدارم، چسان درخیمه رو آرم

بنزد خواهر زارم، برادرجان برادرجان

درس سقایی:

امتحان دادم، تشنه جان دادم     امتحان دادم، تشنه جان دادم

گر ندارم آب، آبرو دارم           کرده سقّایی، چشم خونبارم

عاشقی بگرفت، بُود وهستم را     فرق و پیشانی، چشم و دستم را

امتحان دادم، تشنه جان دادم     امتحان دادم، تشنه جان دادم

باز اگر افتد، درحرم راهم     ازعلی اصغر، معذرت خواهم

سینه طوفانی، دیده دریایی      گیرم ازچشمم، درس سقّایی

امتحان دادم، تشنه جان دادم     امتحان دادم، تشنه جان دادم

ازولادت تا، ظهر عاشورا      بوده ام یار، یوسف زهرا

فاطمه برمن، مادری کرده     یوسفش برمن، رهبری کرده

امتحان دادم، تشنه جان دادم     امتحان دادم، تشنه جان دادم

بهر سقّایی، من فرس راندم    ازخجالت در، علقمه ماندم

سینه طوفانی، دیده دریایی     گیرم ازچشمم، درس سقّایی

امتحان دادم، تشنه جان دادم     امتحان دادم، تشنه جان دادم

عبد درگاهت:

حسین ای مظهر یزدان، برادرجان خدا حافظ

شدم عازم سوی میدان، برادرجان خدا حافظ

عزیز خالق اکبر، نمی بینم ترا دیگر

برفتم از سرکویت، برادرجان خدا حافظ

برادر جان زبعد من، مکن غوغا مکن زاری

درین وادی فغان منما، شدم گرکشته باخواری

سرنعشم گذر بنما، برادرجان زغمخواری

حلالم کن برادرجان، بصد افغان خدا حافظ

نشد قسمت برادر جان، کنم بهرت علمداری

خجالت می کشم جانِ، اخا ازاین سپه داری

نشین دورت بگردم من، اخا ای مظهر باری

یقین دارم اجل گیرد، ز دامانم، خدا حافظ

توقع دارم ای مولا، مرا هم از ره احسان

بوقت مرگ چون عبدی، سرم گیری تو بر دامان

مگو بودم تو را یاور، غلامم بر تو ای سرور

شدم من عازم میدان، شه بطحا خدا حافظ

خجالت می کشم دیگر، من ای شاه نیکومنظر

چسان بینم رخ خواهر، مخوان سقّا مرا دیگر

که طفلان از عطش یکسر، فتادندی درین محضر

چنان لب تشنه ومضطر، برادرجان خدا حافظ

دریغا چون نشد قسمت، سوی بطحا به همراهت

در آن ره سرمه ی چشمم، کنم خاک قدم هایت

رکابت گیرم ای شاها، غلام عبد درگاهت

دریغا ای برادرجان، برادرجان خداحافظ

بگو باخواهر زارم، وطن برگشتی ای شاها

بنزد مادر پیرم، کند عرض سلامم را

همه سینه زنان ونوحه خوانان را شفاعت کن

شه ی دین، ای امام و رهبر عالم، خدا حافظ

حضرت عبّاس، ای علمدارم   قدعلم بنما، بی کس ویارم

توسپهدار ومحرمم بودی   محرم راز وهمدمم بودی

حضرت عبّاس، ای علمدارم   قدعلم بنما، بی کس ویارم

من گدایم گدای ابالفضل     می کنم جان فدای ابالفضل

مِهر او در دلم جا گرفته     زنده ام با ولای ابالفضل

روز و شب اشک ریزم به دامان     در غم و در عزای ابالفضل

بود سقّا و لب تشنه جان داد     ای بنازم وفای ابالفضل

گشت قربانی راه داور     علقمه شد منای ابالفضل

شد جدا از بدن بهر اسلام     نازنین دستهای ابالفضل

باز باشد به روی خلائق     باب دارالشفای ابالفضل

پیروی کن ز مَشی و مرامَش     تا بجویی صفای ابالفضل

شده درعلقمه غوغا                      به خاک وخون تن سقّا

توئی یار ومددکارم                       ابالفضل ای علمدارم

گرفته خون دوچشمانت                 شودجانم به قربانت

حرم در انتظار تو                         بُوَد دل بی قرار تو

بپا خیز ای سپهدارم                      ابالفضل ای علمدارم

به موج خون نشستی تو                 زغم پشتم شکستی تو

ببین درچنگ اغیارم                      ابالفضل ای علمدارم

بپا خیز وکرم بنما                         دمی رو درحرم بنما

زداغت چشم تر دارم                    ابالفضل ای علمدارم

ندارم یاور ویاری                         در این صحرا علمداری

ببین آه شرر بارم                          ابالفضل ای علمدارم

نخوابد دیده ها امشب                   دو چشم خواهرم زینب

رَوی در نزد دلدارم                      ابالفضل ای علمدارم

یاری عترت مصطفی کن:

شاه لب تشنه سبط پیغمبر   با دل زار و باحال مضطر

گفت با نعش پاک برادر   ای برادر امان ازجدایی

ای بخون غرقه ی بی گناهم   محرم راز و پشت و پناهم

ای علمدار و میرسپاهم   ای برادر امان ازجدایی

خیز و بنگر که یاور ندارم   جز تو غمخوار دیگرندارم

منکه دیگر برادر ندارم   ای برادر امان ازجدایی

ای سُرور دل و نور عینم   چشم بگشا ببین من حسینم

کز فراق تو در شور و شینم  ای برادر امان ازجدایی

ازچه پر خون شده چشمهایت   گشته صدپاره قدّ رسایت

ای برادر چه شد دستهایت   ای برادر امان ازجدایی

ازغم مرگ اکبر بنالم      یا ز داغ برادر بنالم

بر غریبی خواهر بنالم    ای برادر امان ازجدایی

خیز و ازجا علم را بپا کن    رُو ز میدان سوی خیمگاه کن

یاریِ عترت مصطفی کن    ای برادر امان ازجدایی

ساقی تشنگان، آقا ابا الفضل         حامی کودکان، آقا ابا الفضل

اهلبیت حسین،  آقا ابا الفضل    جمله در شور وشین، آقا ابا الفضل

آقا ابا الفضل(4)

در کنار فرات، جان را فدا کن     جان فدای حسین، در کربلا کن

یابن امّ البنین، آقا ابا الفضل         کشته ی راه دین، آقا ابا الفضل

                                   آقا ابا الفضل(4)

عبد صالح توئی، باب الحوائج       درد ماشیعیان، آقا دوا کن

ما غلامان تو، آقا ابا الفضل           جان نثاران تو، آقا ابا الفضل

آقا ابا الفضل(4)

شور سینه:                                        

امیرلشکرحسین   عباس یاابالفضل     ای مه انورحسین     عباس یاابالفضل

ساقی‌دشت نینوا   عباس یاابالفضل     تشنه لب ازجام‌بلا    عباس یاابالفضل

دست‌علی به‌کربلا  عباس یاابالفضل    میر وعلمدار حرم    عباس یاابالفضل

سـید وسـالا حرم   عباس یاابالفضل    امـید آخر حسین    عباس یاابالفضل

مگـرکنار علـقمه   عباس یاابالفضل    آمـده مادر حسین    عباس یاابالفضل

عزاداران!

تاحالا شده که منتظر آمدن کسی باشید، اما عزیزت، پسرت، برادرت، و... نیاید؟

هرچه صبر می کنی و منتظر می ایستی خبری نمی شود. نگران می شوی بلند می شوی می آیی داخل حیاط خانه، دلت آرام نمی گیرد، می روی در کوچه دلت آرام نمی گیرد، خدایا چرا نیامددیر کرد؟! می آیی داخل کوچه و خیابان هر وسیله ای که می آید نگاه می کنی....

امام حسین و برادرش عباس علیهما السلام به دنبال آب رفتند اما دیر کرده بودند. زن و بچه ها نتواستند آرام بگیرند. از خیمه بیرون آمده بودند، جلوی درب خیمه ها صف کشیده بودند منتظرند عمو بیاید. یک وقت دید امام حسین تنها آمد؛ با پای پیاده، دست به کمر و...

سینه زنی:

غزالان حریم آل طاها   فرود آرید عمود خیمه ها را

سرود غم بخوانید، ز دیده خون فشانید   عمو دیگر نیاید(2)

بر آن دستی که حیدر بوسه می زد   لب ساقی کوثر بوسه می زد

بر آن چشم و بر آن دست   ز هرسو تیر و بنشست    عمو دیگر نیاید(2)

یتیمان راه صحرا را بپویید   که شاید دست سقّا را بجویید

پدر قدّش خمیده   عمو در خون طپیده    عمو دیگر نیاید(2)

کنار علقمه غم حجله بسته   در آن جا مادرم زهرا نشسته

سرت را روی دامن   گرفته مادر من    عمو دیگر نیاید(2)

ای حامی دین خدا برادر ابالفضل    پشتم شکستی یا اخا برادر ابالفضل

دست رشیدت از بدن جدا شد    شور و نوا در خیمه ها بپا شد

پشت و پناه من تویی برادر ابالفضل    میر وسپاه تویی برادر ابالفضل

ای حامی دین خدا برادر ابالفضل    پشتم شکستی یا اخا برادر ابالفضل

در انتظارت ای مه مدینه     با کودکان در خیمه گه سکینه

سقای آل مصطفی برادر ابالفضل    قربانی دین خدا برادر ابالفضل

ای پرچم افراز جلال و عزت    جان داده ونداده تن به ذلت

تا آخرین دم حامی حسینم    فدائی امام عالمینم

ای حامی دین خدا برادر ابالفضل    پشتم شکستی یا اخا برادر ابالفضل

بغیر ازسید ومولا:

بپاس پاسداری حریم کبریا عباس  

 به همراه حسین آمد بدشت کربلا عباس

ز بسکه داشت اُلفت بافروغ چشم پیغمبر

نمی شد ازحسین خویشتن آنی جدا عباس

بپاس حرمت زهرا بغیر ازسید ومولا

نکردی تا دم آخر برادر را صدا عباس

گرفت اذن از برادر رفت میدان تا که آب آرد

برای کودکان تشنه از راه وفا عباس

درون آب رفت وتشنه لب از آب بیرون شد

بپاس تشنگی خامس ال عبا عباس

کنار علقمه از صدر زین نقش زمین گردید

گذشت از هستی خود در ره دین خدا عباس

خون گرید علقمه:

زد آه کودکان، آتش به هست من   در راه عشق تو، افتاده دست من

ای کشتی نجات، جانم شود فدات   رو کن سوی فرات، جانم حسین حسین

شرمنده ازتو ای، مولی الموالی ام   بوسه مزن دیگر، بر دست خالی ام

شد ساقی حرم، دستش زتن جدا   شد پر زخون علم، جانم حسین حسین

برحال من کند، خون گریه علقمه   پرشد مشام جان، ازبوی فاطمه

بنشسته در برم، او جای مادرم    چون لاله پرپرم، جانم حسین حسین

معنای غیرت:

ای امید حسین، ای پناه حسین   ای علمدار عشق، در سپاه حسین

ای خجل ازتو آب، توخجل از رباب   تشنه جان داده ای، پیش دریای آب

ای امید حسین، ای پناه حسین   ای علمدار عشق، در سپاه حسین

ای علمدار من، یار و غمخوار من   من گرفتار یار، تو گرفتار من

می کشد انتظار، در حرم دخترم   تا تو آب آوری، بر علی اصغرم

ای امید حسین، ای پناه حسین   ای علمدار عشق، در سپاه حسین

خون بازو شده، آب سقّای من   وای من وای من، وای من وای من

چشم خود وا کن ای، خفته در علقمه   دیدنت آمده، مادرم فاطمه

ای امید حسین، ای پناه حسین   ای علمدار عشق، در سپاه حسین

ساقی تشنگان، مشک آبت چه شد؟   من صدایت زدم، پس جوابت چه شد؟

اشک من بر رخ و، خون تو بر جبین   دست من بر کمر، دست تو بر زمین

ای امید حسین، ای پناه حسین   ای علمدار عشق، در سپاه حسین

کیست‌چون‌عباس کزخون چهره آرایی‌کند    دیده‌اش برتشنگان ازاشک دریایی‌کند

آمده تابرامام خود فدا کاری کند          با نثاردست وسر اسلام را یاری کند

هم شود سقای طفلان هم علمداری کند     وصل‌جانان را به بذل‌جان خریداری کند

درمقام نوکری برخلق آقایی کند      کام عطشان کاریک لشکربه تنهایی کند

یاابوفاضل همه عالم فدای خاک پاکت   یاابوفاضل به دلها نور ده از روی ماهت

ای که بود آسوده خاطر آل عصمت درپناهت    کن دل مارا تجلیگاه رحمت بانگاهت

دل شود آئینه ی حق بانگاه گاه گاهت       لطف کن لطفی که آیم درکنار بارگاهت

سائلم من سائلم من سائل لطف وعطایت    توکریم ابن کریمی جان این سائل فدایت

چشم ها بایاد او تاحشر نهر علقمه            نخل ها دروصف او دادندباهم زمزمه

اشک ها بایاد او جاری است بر روی همه     درس غیرت یافته باغیرت اوخاتمه

نه سقّا نه سپه دار    نه لشکر نه علمدار    حسینت شده تنها     شکستی کمرم را

ز داغ تـوسکـینه     زنـد برسر وسـینه     واعطشا به کـربلا      واعطشا به کربلا

ای که درباغ ولا منصب سقا داری      ماه طاهایی و در دیده ی ما جا داری

خوبی وبخشش وایثار برازنده ی توست   آنچه خوبان همه دارند توتنها داری

بوسه باران یدالله، شده بازوی تو    هم پسر خواندگی ازحضرت زهرا داری

کمترین مزد وفاداریت این است به دوست    که توهمپای حسین نقش به دلهاداری

دامن علقمه ازخون توچون باغ گل است    سرجدا، دست جدا،  وه چه تماشاداری

باغبان؛ خفته ای وغرق سؤال است حرم     چه جوابی به لب تشنه ی گلها داری

مشک خالی نشود باعث شرمندگیت    غم مخور، بهر حرم دیده چودریا داری

باء بسم الله ز قرآن مجید افتاده است     یا دو دست از ساقی شاه شهید افتاده است

می رسد بانگ اخا ادرک اخا از علقمه        یا مراد اهل عالم بی مرید افتاده است

آمد از خیمه عزیز فاطمه بیند کجا            جسم سقا و علمدار رشید افتاده است

ناگهان چشم حسین افتاد بر روی زمین     دید پرخون هردودست آن‌سعید افتاده است

روزروشن‌پیش‌چشمش‌همچوشب شدچون‌که دید   تارک او را عمودی از حدید افتاده است

دست خود را بر کمر بگرفت و دستی بر عنان     گفت و بر پیکر مرا دردی شدید افتاده است

آمد از باغ چنان زهرای اطهر با خروش      تا ببیند در کجا پور وحید افتاده است

ای آرزویت بردن مشک پر ازآب       تاکه شود شش ماهه درگهواره سیرآب

شد آرزویت همچو دستت نقش برخاک   شد جسم تومانند مشک آب صدچاک

عطش:

درحرم قحطی آب است،‌ عمو واعطشا سینه‌ها در تب و تاب است، عمو واعطشا

این که می‌سوزد و می‌گرید و لب بازکند   طفل عطشان رباب است، عمو واعطشا

یاد اصغر که به گهواره زند ناله زجان    جگر آب کباب است، عمو واعطشا

ای عمو آب نباشد که به اصغر ببرم  او بود تشنه تر از من، من از او تشنه ترم

آب نا یاب شد واز لب مرغان حرم    بر تو این گونه خطاب است، عمو واعطشا

مشک‌ها خشک زآب است وحرم غمخانه گرد گهواره بود شمع و گل و پروانه

لاله ها تشنه ی آبند و زند موج فرات      کودکان را بده از تشنگی ای آب نجات

ای عمو مشک پر از آب بود رمز حیات       بده آبی که ثواب است، عمو واعطشا

ای سپهرکرم وجود وسخا یاعباس        ای محیط ادب ومهر و وفا یاعباس

ای فرات ازتوخجل، توخجل از زینب     به روان همه بخشیده صفا یاعباس

گرنیامد به کنار بدنت امّ البنین             دیده بگشا وببین فاطمه را یاعباس

این عجب نیست که زهرا به کنار بدنت      سر دهد زمزمه ی وا ولدا یاعباس

درنزد زهرا رو سفید:

باد صبا رو در حرم، با عترت طاها بگو

با پیکر غلطان بخون، افتاده در میدان عمو

بهرحمایت حسین، جان می دهم بی واهمه

دشمن بگو خون مرا، ریزد بخاک علقمه

دستم قنوت معرفت، ای قبله ی آئین من

مولا حسین از لطف خود، یکدم بیا بالین من

امروز اگر در یاریِ، دین خدا گشتم شهید

فردا شود ام البنین، در نزد زهرا رو سفید

ســــقّای طفـــــــلان کشـــته شـــد

جــــان یـتیـمــــان کشـــــته شـــد

باد صبا رو در حرم، با عترت طاها بگو

با پیکر غلطان بخون، افتاده در میدان عمو

تاصبح میدهد پاس:

این کیست کربلا را، چون کوه طور کرده

زهرا مگر در این دشت، یا ربّ عبور کرده

بر روی ماه عبّاس، آن جلوه ی حسینی

آری قمر ز خورشید، خود کسب نور کرده

افراشت چونکه قامت، شد کربلا قیامت

بر پا هزار محشر، تا نفخ صور کرده

بر دور خیمه عبّاس، تا صبح می دهد پاس

این ماه کربلا را، دریای نور کرده

جزخدمت برادر، نبوده فکر عبّاس

هرگه که درضمیرش، فکری خطور کرده

دشمن پس از اباالفضل، در فکر غارت افتاد

یا رب چه با شهیدان، سمّ ستور کرد؟!

دید درخون تا شه دین پیکرعباس را      زد به سر بنهاد بر زانو سرعباس را

فرق او چون واژگون دید و دو دست اوجدا     گفت قسمت‌شد اسیری خواهرعباس‌را

آه و واویلا که هرعضوی زعضوش شدجدا      خواست گیرد دربغل چون  پیکرعباس‌را

ای برادر زغمت قلبِ منِ زار شکست     قلب من همچو دلِ عترت اطهار شکست

گرچه غم روی غم آمد به دلم در این دشت     لیک از داغ تو پشتِ منِ بی یار شکست

ای مشک تولا اقل وفاداری کن     من دست ندارم تومرا یاری کن

من وعده ی آب توبه اصغر دادم     یک جرعه برای اونگهداری کن

ای مشک نگه کن تو به بالای سرم     زهراست نشسته آبرو داری کن

افتاده دست راست خدایا زپیکرم   بر دامن حسین برسان ست دیگرم

دست ساقی بوی  زهرا می دهد   نور خود برنخل وصحرا می دهد

زایر دستی که زهرا می شود           او دگرمحراب دلها می شود

دست تو مشکل گشای خیمه بود     دست تودفع بلای خیمه بود

زمزمه:

چشمم پر از خون، فرقم شکسته، دستم جدا شد

خون جبینم، تقدیم خاک، خون خدا شد

سالار بی دست، سقای بی آب، یار حسینم   مظلوم ابالفضل مظلوم ابالفضل(2)

این جسم وجانم، این هردو دستم   این هردو عینم، اشکی بریزم، آهی بر آرم

با اینکه افتاد، از تن دو دستم   از آل عصمت، شرمنده هستم

شد اشک خجلت، از دیده جاری، یاد ربابم، مظلوم ابالفضل مظلوم ابالفضل(2)

لب تشنه برلب آب  ازخون وضوگرفتم(2)  پاداش نوکری را خون گلو گرفتم(2)

دستم زتن جدا شد    در راه دین فدا شد(2)

عشق عزیز زهرا    باشد عبادت من     زهرا چرا نیاید         بهر عیادت من

دستم زتن جدا شد    در راه دین فدا شد(2)

من اوفتادم ازپا   اومی زند به سینه       لب ترنکردم ازآب    یاد لب سکینه

دستم زتن جدا شد    در راه دین فدا شد(2)

بیا مولا، تا که بار دگر، من ببینم آن، روی چون ماهت

به جای گل، می فشانم من، هر دو دستم را، بر سر راهت

حسین جانم حامِیَت هستم، شده از عشقت جدا دستم

ای حسین جانم ای حسین جانم

گرفته سقّا وضو از خون، بسته قامت بهر نماز عشق

بگوید با دست ومشک وعَلَم، ساقی طفلان رمز وراز عشق

حسین جانم حامِیَت هستم، شده از عشقت جدا دستم

ای حسین جانم ای حسین جانم

خداوندا ساقی طفلان، زین خجالت هر، لحظه می میرد

که از دست خالی سقّا، یوسف زهرا، بوسه می گیرد

حسین جانم حامِیَت هستم، شده از عشقت جدا دستم

ای حسین جانم ای حسین جانم

بکش تیر از، دیده ام بیرون، تا ببینم من، روی جانانه

کمک کن تا، خیزم ازجا و، دورِ تو گردم، همچو پروانه

حسین جانم حامِیَت هستم، شده از عشقت جدا دستم

ای حسین جانم ای حسین جانم

خزان شده ای خدا، دست گُلِ یاس من     فتاده در موج خون، پیکر عبّاس من

کیست به زینب دهد، ز علقمه این خبر     که آمده از جنان، فاطمه با چشم تر

گشته ز بازو قلم، دو دست صاحب علم

ابالفضل با وفا علمدارلشکرم                  مَهِ هاشمی‌نسب امیر دلاورم

برادرچرا به خون فتادست پیکرت    زضرب عمودکین شکسته چرا سرت

چنین قطعه قطعه شد چرا جسم اطهرت   که نعش توغرق خون فتاده برابرم

ابالفضل با وفا علمدارلشکرم                       مَهِ هاشمی نسب امیر دلاورم

برادرچرا قلم شده دستهای تو    به خون غوطه ور شداست که قدّ رسای تو

دریغ از جوانیت شوم من فدای تو      توکردی برادری تمام ای برادرم

ابالفضل با وفا علمدارلشکرم                    مَهِ هاشمی نسب امیر دلاورم

فدای دو بازویت که گشت ازبدن جدا نمودی به راه دین سر وجان وتن فدا

به چشم تو تیرکین نشسته است یا اخا  برادرچه سان ترا به خون غرقه بنگرم

ابالفضل با وفا علمدارلشکرم                     مَهِ هاشمی نسب امیر دلاورم

فتاده زکف چرا برادر لوای تو                نیاید بگوش من عزیزم صدای تو

به قربان غیرتت فدای وفای تو          که لب تشنه ازفرات گذشتی بخاطرم

ابالفضل با وفا علمدارلشکرم                    مَهِ هاشمی نسب امیر دلاورم

همه اهلبیت من به تو داشتند امید          کشد انتظار تو دری خیمه خواهرم

ابالفضل با وفا علمدارلشکرم                     مَهِ هاشمی نسب امیر دلاورم

دل کودکان شده زسوز عطش کباب           سکینه در انتظار رقیه در التهاب

ببین تشنه اصغرم  درافغان وانقلاب      دریغا نشد که آب رسانی به دخترم

ابالفضل با وفا علمدارلشکرم                   مَهِ هاشمی نسب امیر دلاورم

توعباسی ای‌عزیز تنت گشته چاک چاک چه سان جسم پاره ات بَرَم من سوی حرم

ابالفضل با وفا علمدارلشکرم                    مَهِ هاشمی نسب امیر دلاورم

شهید به خون طپان دریغ از رشادتت       صفا و محبّت و وفا ومروّتت

حسین را کمر شکست برادر شهادتت      زمرگت ببین فلک چه آورده برسرم

ابالفضل با وفا علمدارلشکرم                       مَهِ هاشمی نسب امیر دلاورم

بر زمین افتاد لاله یاسم                     شد جدا ازتن دست عباسم

رفتی وبی تو شد نصیب من               گریه ی زینب خنده ی دشمن

لاله پرپر  ابالفضل ابالفضل                 سید وسرور   ابالفضل ابالفضل 

زهراکند پسرپسر  ابالفضل ابالفضل       خاک عزاکند به سر  ابالفضل ابالفضل

جام خالی در دست طفلان است          چشمشان برتو سوی میدان است

تا به خون خفتی در دل صحرا             زائرت گردید مادرم زهرا

لاله پرپر  ابالفضل ابالفضل                 ساقی کوثر  ابالفضل ابالفضل

زهراکند پسرپسر  ابالفضل ابالفضل       خاک عزاکند به سر ابالفضل ابالفضل

باکدامین دل ای علمدارم                    بی تو روسوی خیمه ها آرم

با کدامین دست ای سراپاخون              آورم تیر از دیده ات بیرون

لاله پرپر  ابالفضل ابالفضل            شکسته ازحسین کمر  ابالفضل ابالفضل

زهراکند پسرپسر  ابالفضل ابالفضل       خاک عزاکند به سر ابالفضل ابالفضل

جلوه ی حیدر   ابالفضل ابالفضل

زمزمه:

دراین عالم، غیر عشق و غمت، ای برادرجان، من نمی دانم

به غیر از نامَت عزیز دلم، در دَمِ جان دادن نمی خواهم

سر بشکسته دو دیده ی خون، جسم گلگون و، چشم گریانم

هدایایِ، ساقیِ تو بُوَد، بهرتو ای مقصود جانانم

وجودم یکسر فدایت شد، ببین جسمم، خاکِ پایت شد

ای برادر جان، ای برادر جان

ببین زهرا مادرت زجنان، علقمه آمد، بهرغمخواری

بمیرم من، بهرتو که دگر، بعد عبّاست بی علمداری

امیدم این، بود و ذکرم این، تیرکین ازچشمم برون آری

جمال من، شد تماشایی، چرا با زینب، نمی آیی

جمال من، شد تماشایی، چرا با زینب، نمی آیی

ای برادر جان، ای برادر جان

وجودم یکسر فدایت شد، ببین جسمم خاکِ پایت شد

ای برادر جان، ای برادر جان

چو درخیمه، ناله ی تو رسید، با دلی آشفته دویدم من

میان ره، هردو دست تو را، روی چشمان، خودکشیدم من

ببین دشمن، بی توخنده کند، بر غریبی و، حال زار من

تو رفتی و، بعد تو به خدا، از حیات خود، نا امیدم من

سکینه بی تو خورد سیلی، رقیه رویش شود نیلی

ای برادر جان، ای برادر جان

وجودم یکسر فدایت شد، ببین جسمم خاکِ پایت شد

ای برادر جان، ای برادر جان

ادرک اخا حسین جان(2)

گـــلواژه ی وفــایـم          سقــای کــربــلایـم

یـاد طفــل ربــابــم           غـم می دهـد عـذابم

خورده به لعل خشکم           ســردی مشـک آبـم

ســیدنا حسین جــان          ادرک اخا حسین جان

                  ادرک اخا حسین جان(2)

رزمــنده ام حســینم           تــازنـده ام حسینـم

از دخــترت سکــینه           شـرمـنده ام حسینـم

سـقــای غـم نصـیبم           ادرک اخاحسین جان

                   ادرک اخا حسین جان(2)

دیـده بــه راه عشـقم          مــیرســپاه عشقـــم

گـــل اُمّ البنینــــــم          بـــا آه آتشینــــــم

یـا ربّ مـدد جمـــالِ        حسیـن خــود ببینــم

حبیبنــا حسـین جـان         ادرک اخا حسین جان

                 ادرک اخا حسین جان(2)

صـدق وصـفا مــرامم        بــرفـاطمــه غـلامم

گـلــواژه وفــــایــم        سقــای کـربـلایــم

شرمنده ام حسین جان        ادرک اخا حسین جان

                ادرک اخا حسین جان(2)

غریب و بی کس و تنها برادر   خیام تشنه را سقّا برادر

بزن حرفی عزیزم من حسینم   نگو افتاده ام از پا برادر

فدای دیده ی پُرخاک وخونت   دمی این دیده را بگشا برادر

فدای آن لب عطشان وخشکت   که مانده تشنه بر دریا برادر

فدای دست از پیکر جدایت   که شد در راه حق اهدا برادر

فتادی بر زمین از اسب، بی دست   به روی دامن زهرا برادر

صدایت می زنم خاموشی ای وای   مگر رنجیده ای از ما برادر

چگونه رو به سوی خیمه آرم   وَ نَعشَت را نهم اینجا برادر

سکینه گر سراغت را بگیرد   چه پاسخ من دهم او را برادر

ای علمدار من، یار وغمخوارمن(2)   من گرفتار تو، تو گرفتار من

می کشد انتظار، در حرم دخترم(2)   تا تو آب آوری، بر علی اصغرم(2)

خون بازو شده، آب سقّای من    وای من وای من، وای من وای من (2)

 چشم خود واکن ای، خفته درعلقمه(2)   دیدنت آمده، مادرم فاطمه(2)

ماه اُمّ البنین، گشته نقش زمین   ناله ام بشنو و، غربتم را ببین

ای یـار و یــاور من     ابـــالـفـضـــــــل، ابـــالـفـضـــــــل

حـامــی لشکــــرمن     ابـــالـفـضـــــــل، ابـــالـفـضـــــــل

تو بـرحسین برادری     ابـــالـفـضـــــــل، ابـــالـفـضـــــــل 

ام البنین را پســــری     ابـــالـفـضـــــــل، ابـــالـفـضـــــــل

بر تشنگان آب آوری     ابـــالـفـضـــــــل، ابـــالـفـضـــــــل

سقای بی دست و سری     ابـــالـفـضـــــــل، ابـــالـفـضـــــــل

سکـینه با دوچشم تر     ابـــالـفـضـــــــل، ابـــالـفـضـــــــل

خاک عزا کند به سر     ابـــالـفـضـــــــل، ابـــالـفـضـــــــل

زهـرا کــند پسرپسر     ابـــالـفـضـــــــل، ابـــالـفـضـــــــل

شکسته از حسین کمر     ابـــالـفـضـــــــل، ابـــالـفـضـــــــل

به موج خون شناوری     ابـــالـفـضـــــــل، ابـــالـفـضـــــــل

عزیز مصطفی تویی     ابـــالـفـضـــــــل، ابـــالـفـضـــــــل

سقای با وفا تویی     ابـــالـفـضـــــــل، ابـــالـفـضـــــــل

علقمه قتلگاه تو     ابـــالـفـضـــــــل، ابـــالـفـضـــــــل

بسته ره نگاه تو     ابـــالـفـضـــــــل، ابـــالـفـضـــــــل

راه خداست راه تو     ابـــالـفـضـــــــل، ابـــالـفـضـــــــل

خون جبین گواه تو     ابـــالـفـضـــــــل، ابـــالـفـضـــــــل

ساقی لب تشنگان، باب الحوائج     ای علمدار جوان، باب الحوائج

ساقی تشنه لبی، باب الحوائج    ناصر دین نبی، باب الحوائج

ساقیِ آب آورم، باب الحوائج     چشم اُمّید حرم، باب الحوائج  

همه اهل حرم، باب الحوائج     به خدا منتظرند، باب الحوائج

پسر اُمّ البنین، باب الحوائج    که شدی قطع الیمین، باب الحوائج

در زمین کربلا، باب الحوائج    دست تو از تن جدا، باب الحوائج